رسیدن به حقیقت وجود و خود حقیقی ما بهترین راهش ادراک است. البته ادراک عملی و حقیقی.
ادرک و انواع درک‌هاست که انسان را به حقیقت حقیقت زنده بودن و زنده زندگی کردن و حقیقت زندگی ابدی می‌رساند. حقیقتی که اصل و حقیقت لذت و حقیقت بهشت ابدی انسان و لذت انس و آرامش ابدی انسان را به همراه دارد.
و اما ادراک، علاوه بر ادراکهای حسی، شامل ادراک اندیشمندانه و هوشمندانه و ادراکهای معنوی و ادراکهای دانش محور و ادراکهای احساسی و ادراکهای عاشقانه و عاطفی نیز می‌گردد.
ما دقیقاً در حال طی مسیر هبوط پدرمان آدم هستیم. چون او هم به جای درک حقیقت که رسیدن به خود حقیقی اش و همچنین حقیقت هستی و همراه شدن ابدی و غرق شدن در حقیقت ابدی مطلق یعنی خداوند متعال که بندگی خالص پروردگار و جاودانگی را به همراه دارد، در مسیری که دریافتهای مجازی را به جای درک حقیقی برایش به همراه داشت، به دنبال جاودانگی بود.
و خداوند پدرمان آدم و مادرمان حوا را در مقابل انواع لذتها و رنج‌ها قرار داد تا به درک حقیقت‌ها از طریق مواجه شدن با انواع و رنج‌ها و گذر از آنها دست یابد. نه اینکه یا تخیل مجازی خود از حقیقت را برای خودش رسیدن به حقیقت تلقی کند و یا به جای رسیدن به ادراک حقایق از درون رنج‌ها و لذتها و گذر از آنها و لذت‌بردن از آن، اسیر و زندانی لذتها و رنج‌ها و تخیلات و اوهام مثبت و منفی خود گردد.
در جهان امروز هم مسیرهای مجازی بسیاری در مقابل انسان قرار دارد و دستیابی به شیوه‌های صحیح درک اندیشمندانه و عالمانه و هوشمندانه و عاطفی حقیقت در مواجه شدن با رنج‌ها و لذتها و گذر از درون آنها، نیاز به آگاهی از نوع مواجه ی پیامبران و ائمه و اندیشمندان با انواع رنج‌هاو و ناملایمات و یا لذتهاداریم.
چون حقیقت خود اصلی تمام انسانها از یک حقیقت سرچشمه گرفته که معنای دیگرش این است که ما هم اگر مسیر درستِ رسیدن به حقیقت را از انسانهای کامل الگو بگیریم، به ویژگی های انسان متعالی دست پیدا می‌کنیم و این یعنی جنس حقیقت ما هم جنس آنان می‌گردد و همراه شدن ابدی با آنها را به همراه دارد.
دیدگاه خود را بنویسید